عکس صدام بالای سرم بود...

برگشتن خیلی آسان نیست و خیلی هم سخت نیست. شبیه مزه کردن بیسکویت مادر توی چایی است. ذائقه ات دیگر نمی کشد، ولی گاهی هوس می کنی که به خاطرات گذشته برگردی. حالا معین می خواند:من از حرف جدایی ها، مرگ آشنایی ها، من از میلاد تلخ بی وفایی ها می ترسم...زن همسایه هم مرد. راه رو ها بوی گل می دادند. گل ها را که برداشتند، کبوتر ها هم پریدند و همه چیز عادی شد. اما خاطره ها عمیق که بشوند، عادی سازیشان آنقدر ها آسان نیست. عکس صدام بالای سرم بود......ادامه مطلب

ماه ها ی سختی را گذرانده ایم. چشم هایی که دیگر نیستند، موبایل هایی که دیگر صدای آشنایی را پخش نمی کنند. کودکی که دیگر نیست، مداد و خودکاری که دیگر در دست دانش آموزی روی کاغذ نمی چرخد. کیف مدرسه ای که تا ابد کنار کمد جا خوش کرده است.عاشقی که دیگر هیچ گاه دستانش گرما بخش دیگری نیست. آوازی که روی موتور خوانده نمی شود. و فیلم دستور پخت جدیدی که هرگز روی یوتویب بارگذاری نمی شود.آره...«قصه ما قصه شب نیست که باهاشچشاتو رو هم بذاریبری تو خواب یواش‌یواش»قصه ما را باید نوشت، باید ذره ذره گوش داد و با صدای بلند خواند. و اما خنده؟ هنوز هست. شادی فرشته ای است که روزی عاقبت روی لبهایمان خواهد نشست. + نوشته شده در یکشنبه ۹ بهمن ۱۴۰۱ ساعت توسط ص.شویکلو  |  عکس صدام بالای سرم بود......ادامه مطلب

دنیا برای من به قبل از موشک زدن به هواپیمای اوکراینی و بعد از آن تقسیم شده است. چیزی مثل قبل از آشنایی با آدم های مهم زندگی ام و بعد ازآن. چیزی شبیه قبل از ارگاسم و بعد از آن. من هنوز با دیدن عکس قربانیان سقوط هواپیمای اوکراینی یا همان چهار نفری که در کوچه ما در این حادثه کشته شدند بغض می کنم. دیگر انگار به جایی متعلق نیستم. این عدم تعلق حتی به آدمهای زندگیم هم بسط داده شده است.دیگر هیچ تعهدی به دنیا ندارم. گویی دنیا تمام قد جلوی من ایستاده و رخ می نمایاند. من جلوی دنیا بدون هیچ احساسی ایستاده ام و با خود می گویم: «باشد، تو اگر از جلوی من کنار نمی روی، پس من خودم جلوی چشم تو آنچه را که دوست دارم انجام می دهم»علی رغم تمام سفرهایی که دورتادور ایران داشته ام، دیگر فهم و درک درستی از وطن ندارم. نمی توانم تعریف درستی از «وطن» را در ذهنم بگنجانم. حسی شبیه گذاشتن سنگی مذاب بر روی قلبم است. چیزی جز حسرت و آه در وطن بیلوژیکی ام ندارم.دیگر باید از کجا دوباره شروع کنیم؟ + نوشته شده در شنبه ۱۸ دی ۱۴۰۰ ساعت توسط ص.شویکلو  |  عکس صدام بالای سرم بود......ادامه مطلب

افسردگی در عین زندگی مردن است. احساساتی را تجربه می کنی که کمتر کسی تا تجربه افسردگی را نداشته، درک  می کند. مثلا اینکه می گویی گاهی دلت نمی خواهد از تختت پایین بیایی و یا حتی دلت نمی خواهد غذا بخوری، همه با تعجب نگاهت می کنند و می گویند این از تنبلی تو است!  و اضطراب!  اضطراب در افسردگی یک هو به سراغت می آید. قبل از خواب، بعد از خواب، وقتی می خندی، وقتی مریضی، وقتی سالمی.... من اضطراب افسردگی را درست مثل آن کودهای گرد شفافی می دانم که وقتی آب رویشان میریزی بزرگ می شوند و کل گلدان را اشغال می کنند.و گاه دلت میخواهد که نباشی، از بدنت متنفر می شوی. از موهایت، از خال روی دستت، از کجی پاهایت. از همه ارثی که از پدر و مادرت  گرفته ای و....و گاه می خواهی که نباشی. حس می کنی که هیچ دستاوردی نداری. پوچ می شوی . هیچ اندر هیچ.....و من ! افسردگی دارم. من افسرده ام + نوشته شده در دوشنبه ۲۰ دی ۱۴۰۰ ساعت توسط ص.شویکلو  |  عکس صدام بالای سرم بود......ادامه مطلب

امروز پس از سالها پشت گوش انداختن، یک دامنه وبسایت برای علایق خودم ثبت کردم. چیزی که سالها دوست داشتم انجام بدهم و کسب و کار مورد علاقه ام را در آن راه بیندازم. این کار بهترین هدیه ای  بود که می توانستم در ماه تولدم به خودم بدهم.چیزی که تا به حال در ایران انجام نشده و به شدت نیازمند یک بستر در وب است. + نوشته شده در دوشنبه ۴ بهمن ۱۴۰۰ ساعت توسط ص.شویکلو  |  عکس صدام بالای سرم بود......ادامه مطلب

 دل تنگی برای جایی که روزی نوشتن را از آنجا  اغاز می کنی، تصادفی نیست، یعنی باید یک سری  اتفاق ها بیفتد، تیری به جایی بخورد، پایی به زمینی نرسد و چیزی برای گفتن باشد.   من اینجا آمدم، چون باید بنویسم. نه در فیس بوک و نه در شبکه های اجتماعی دیگر، که ن عکس صدام بالای سرم بود......ادامه مطلب

برای علیرضا ظفری برای مردی در راهی  اینجا، تهران است و من روبروی محل کارم نشسته‌ام. بگذار از حال درونیم چیزی نگویم. حالم چیزی مثل تنفس در گازهای گوگرد و آچمز شدن است. اگر از کوه بیایم پایین، منظره را از دست خواهم داد و اگر همان‌جا بمانم، هیچ تضمینی ب عکس صدام بالای سرم بود......ادامه مطلب

از فروشگاه والمارت تورنتو لایو داد. در حال صحبت کردن بودیم. در قسمت میوه ها و سبزیجات داشت دنبال هویج می گشت که یک هو گفت: « اِ اِ  چرخ دستیم کو؟». چرخ دستیشش را برداشته بودند. من از خنده غش کرده بودم.  او هی می گفت: «بلند نخند روی اسپیکری... روی اسپیکری. نخند. نخند دختر» . اما من  روی زمین ولو شده بودم. خیلی  صحنه خنده داری شده بود... هنوز هم که یادش می افتم، خنده ام می گیرد...

روز اول

عکس صدام بالای سرم بود......

تمام مطالب اين وبلاگ حاصل فكرها و نوشته هاي نويسنده است.در غیر اینصورت منابع نوشته ها ذکر خواهند شد.

- - - - - - - - - - - - -

نقل قول مطالب ردِ فکر با ذکر منبع و درج لینک بلامانع است.

عکس صدام بالای سرم بود......

بخشی از کوه دماوند وقفی شد / سند یک برش از کوه دماوند به‌نام سازمان اوقاف ثبت شد / این برش، یک یازدهم کل کوه است / این بخش از دامنه آغاز می شود و تا قله ادامه دارد....

این تصمیم را نمی دانم کجای دلم بگذارم. دماوند یک نماد است. نماد ملی ایرانی، مگر می شود وقفش کرد؟ این چه سیستم فشل  و نابودگری است....

برچسب‌ها: وقف دماوند, نماد ملی وقف عکس صدام بالای سرم بود......